ركابزن كار محرومان – گزارشگر يك

اما بيش از نيم قرن است كه سادگي ، عفاف ، عفاف و يادآوري خدمات بي ارزش او به م believersمنان ، تحصيل كرده ها و يارانش “صحيف” و “قلم” و دستگيري فقرا و يتيمان به همشهريان من هرگز فراموش نمي شود
«سيدحسين صحفي» معروف به «حاج آقا حسين» يكي از قديمي ترين كتابفروشي هاي قم بود كه حدود 75 سال عمر داشت. آفرين تسليم شد.

صداقت و معصوميت ، قناعت و سادگي ، چهره باز و لبهاي خندان را هرگز فراموش نمي كنم. هر بار كه به او نگاه مي كردم ، شادي دنيا و شادي هاي بهشت ​​را بر چهره اش مي خواندم.
زندگي ساده و زندگي حاج آقا حسين ما ، درويش در كيفيت او مشهود بود. او نه رانت خوار بود و نه جوياي نام …
جغرافيا يك كتابفروشي سنتي و قديمي است كه از پدرش به ارث رسيده است ، در نزديكي سرزمين مقدس و در كنار مسجد امام حسن عسكري (ع) ، معروف به كتابفروشي بدون امضا.
كتابفروشي او پر از كتاب كمتر از پنج متر عرض بود و به سختي مي توانست حركت كند تا به مشتريانش كتاب بدهد. اين جغرافيا فقط براي خانه هاي يتيمان و افراد فقير كاربرد داشت. عمده فعاليتهاي “فوق برنامه” وي در “انجمن فقرزدايي” و “انجمن حمايت و سرپرستي يتيمان” بود كه هر دو در سال 1348 توسط مرحوم آيت الله حاج شيخ مرتضي حائري تأسيس شد. “صندوق اعتباري آلابي” به اين ترتيب ، او از سر تا پا مي دانست. خانه او همچنين به مركز كمك و مركز خيريه تبديل شد و همسر افتخاري او دستيار وي بود.
حسين آقا به وظايف مذهبي خود تعهد عملي شديدي داد و به محض شنيدن فرياد “الله اكبر” پرده ها را روي پنجره ها و پيشخوان هاي كتابفروشي كشيد ، نه براي محافظت از كتاب هايش. تعطيلي موقت براي شركت در نماز جماعت مسجد
الصلاة الصلاة پاسخ واضحي بود كه او براي مشتريان خود دعا مي كند و در حال حاضر هيچ درخواستي را نمي پذيرد.
يكي از دوستان به شما گفت ممكن است مغازه اي كه از آن خارج مي شويد توسط سارقان كتاب به سرقت برود و او با آرامش خاصي پاسخ داد. او آن را فروخت و به آن نياز داشت و فروش آن مي تواند يك مشكل كوچك را براي او حل كند و من هر دو مورد را حل كردم.
وي قوي ترين عاشق عصمت و برائت اهل بيت (ع) بود. وي در هيئت اباعبدالله الحسين و در مراسم عزاداري به صورت ناشناس خدمت كرد. در دوران فاطمه (س) به تهران مي آمد تا در مراسم عزاداري كه در خانه برادر بزرگترش ، آقا سيد محمد ، در منزل برادر بزرگترش برگزار مي شد ، به عزاداران بپردازد و ما موفق شديم تا مدت ها دور از قم يكديگر را ملاقات كرده و در آغوش بگيريم. يكديگر.
حاج آقا حسين خودش بود و رنگش را تغيير نداد مگر اينكه رنگ موهايش هم سفيد شد! او با اندامي باريك و چهره اي دردناك و در عين حال خندان ، براي محافظت از ارزش ها و باورهاي انساني خود تلاش مي كرد. او يكي از اولين مبارزان بود. كتابفروشي اين خانواده مركز انقلاب شد. هرگز آخرين مانيفست مخالفان سياسي و اعلام انقلابيون “اشانتيان” را در اوج استبداد ستمگر فراموش نخواهم كرد! او كتاب را با كمي چابكي كنار گذاشت و بسيار جدي به مشتري داد.
اين صحنه هميشه مرا به ياد انقلابيون جنبش هاي ساده و مردمي آزادي خواه مانند الجزاير مي انداخت.
او درويشي حرفه اي و بسيار ساده بود و به همه ، نه فقط در زندگي شخصي ، توصيه مي كرد كه راضي ، صرفه جو و از تجمل پرهيز كنند. ماشينش دوچرخه بود و هميشه ركاب مي زد. وي پس از سرقت موتور بنزيني ، از اين “كامپوزيت” براي بدست آوردن حلال و استفاده از آن براي امور خيريه استفاده كرد و به مدت 30 سال دوچرخه دست دوم با جيب هاي فرسوده سوار شد. ، و سرانجام براي كمك به فقرا كه در يكي از اين موسسات خيريه منتظر او بودند ، در 8 ژوئيه سال جاري دچار سانحه شد و پس از حدود دو ماه رنج جان سپرد. روحش شاد.