با تفنگ بادي به جنگ ژ3 رفتيم

ذكر ميزان امكانات برخي بازيكنان ايراني و مقايسه آنها با بازيكنان خارجي ، ناخواسته جمله معروف غلام پيرواني را به ياد همه مي اندازد. “ما با اسلحه بادي به جنگ J3 رفتيم.” اين يادآوري تلخي براي برخي از ورزشكاراني است كه مرحله مهم المپيك امروز را پشت سر گذاشته اند.

خلاصه اي از سخنان متين بالسيني شناگر جوان و با استعداد كشورمان را بخوانيد.

* روز مسابقه ، درد شديدي در پا داشتم و پايم شديداً گرفتگي داشت. ماساژور نداشتيم ، بنابراين به ماساژور كاروان رفتيم و آنها 10 دقيقه ماساژ دادند.

* شب قبل از مسابقه با رئيس فدراسيون ، مخفيانه از سطل بستني تيم ملي برزيل استفاده كرديم. اين يخ است و تمام آنچه شما نياز داريد يك تشك بادي است ، آيا تهيه تشك بادي واقعاً سخت است؟

* من فقط يك گرمايش انجام دادم و چون به زبان تسلط دارم دوستان خارجي زيادي دارم و مربيان به من وقت دادند تا گرم كنم.

اكنون يك گزيده كوتاه از سخنان نازنين ملاوي قايقران را بخوانيد كه در المپيك يك شاهكار ساخته و به نيمه نهايي رسيده است.

* ورزشكاران ساير كشورها به محض پايان مسابقه جليقه هاي يخي مي پوشند

* به دليل گرماي شديد ، مربيان با عجله جليقه يخي را آوردند و آن را پوشيدند.

* متأسفانه من جليقه يخي ندارم ، بنابراين مربي بايد يك حوله را در آب خيس كند و به من بدهد.

* بسياري از افراد مي پرسند كجا تمرين مي كنيد ، اما باور اينكه گفته ايد در پيست 1000 متر تمرين كرده ايد سخت است.

اين اولين بار نيست كه بازيكنان ايراني اين حرف را مي زنند. حداقل در دو زمينه شنا و قايقراني ، اين نوع اظهارات بي سابقه است. به عنوان مثال ، دو عضو تيم ملي شنا ، مهدي انصاري و بنيامين قره حسنلو در مصاحبه اخير به موضوع عجيبي اعتراف كردند. در سال 1998 ، تعداد قرارداد ليگ به اندازه يك لباس شنا بود ، حدود 7 ميليون تن! انصاري و قره حسنلو گفتند كه استخر اختصاصي براي آموزش ، امكانات ويژه اي براي توليد برق وجود ندارد و گاهي اوقات براي تمرين بايد مجبور به استخر عمومي شوند.

وضعيت قايقراني بهبود نيافت. علي اوزاگي ملي پوش سابق ايران حتي به دليل اجاره خانه و هزينه هاي زندگي از تيم ملي خداحافظي كرد. وي در مصاحبه اي گفت كه براي تأمين معاش خود تا بعد از ظهر كار مي كند. اوجاقي اين شرايط را تا پايان سال 1998 تحمل كرد اما فشارهاي زندگي و آسيب ديدگي ناشي از اين فشارها سرانجام او را مجبور به كنار كشيدن و بازنشستگي از تيم ملي كرد. البته اين همه آن چيزي است كه در رسانه ها گزارش شده است. كم و بيش در مورد مشكلات بازيكنان ملي پوش در ساير رشته ها مي شنويم. به نوعي عجيب است.

به عنوان مثال ، تجهيزات ورزشي برخي از قايقرانان يا تيراندازها در آستانه بازي هاي المپيك تميز نشده است. چرا بايد چنين وسايل ورزشي را در گمركات لوكس و كثيف در نظر گرفت؟ گروهي كه چيزي كاشته اند منتظر محصول هستند. آنچه مسلم است اين است كه بازيكنان ايراني با دستان خالي و تفنگ بادي با رقباي J3 خود مي جنگند. يوسف كرمي ملي پوش سابق تكواندو توضيح داد كه با ديدن ورزشكاران مجهز به چنين امكانات و تجهيزات در المپيك ناخواسته از هوش رفت. آيا با اين نوع مديريت در سالي كه ورزش در سراسر جهان به طرز عجيبي رشد مي كند ، مي توان به نتيجه اي دست يافت؟ آيا ورزش ايران مي تواند پر از ستاره هايي باشد كه بدون هيچگونه امكاناتي مدال گرفته اند؟ مطمئناً ، مانند تكواندو ، اين چشمه هاي ستاره روزي خشك مي شوند.

252 252