ايران و امريكا بر لبه تيغ

وزير امور خارجه رأي مثبت اعضاي هيئت مديره در مورد قطعنامه ارائه شده توسط دولت ايالات متحده را به منزله گيجي جدي در روند الزام متقاعد كردن تهران و واشنگتن به بازگشت به شوراي امنيت سازمان ملل و گفتگوي سازنده تلقي مي كند. بين دو دولت. با اين حال ، همانطور كه برخي از ناظران پيش بيني كرده اند ، به نظر مي رسد بهار اميد به تغيير در سياست هاي ايالات متحده در مورد ايران پس از تغيير مستاجران كاخ سفيد كوتاه مدت باشد.

اكنون ، مانند گذشته نه چندان دور ، تهران و واشنگتن وارد صحنه يك “رقابت اراده” شده اند. هر يك از طرفين ممكن است سرانجام طرف ديگر را مجبور به پذيرفتن شرايط كند. شكل مسئله تحول همان شكل قبلي است. “نه جنگ و نه مذاكره” تا پايان دولت دونالد ترامپ مانع تنش ها نشد. اكنون بحث در مورد “اول تو-سپس من” است. تهران ابتدا تحريم ها را به طور كامل برداشته و سپس به مذاكره مي پردازد. واشنگتن اصرار دارد: تهران كاملاً به همه وعده ها و گفتگوهاي برجامي برگشته است.

تهران با توجيه مقاومت و بر اساس تجربه ، بي اعتبار بودن وعده هاي شفاهي دولت ايالات متحده و ديگر اعضاي گروه 1 4 را برجسته مي كند. بازگشت كامل به وعده هاي برجامي بدون هيچ دستاورد واقعي در غلبه بر گلوگاه تحميل شده توسط “سياست فشار حداكثر” بر ايران ، مزايايي را كه برجامي مي تواند براي كشور به همراه داشته باشد ، فراهم نمي كند. واقعيت اين است كه خروج يك جانبه دولت ترامپ از برجام همه آنچه ديپلماسي تعاملي دولت حسن روحاني مي توانست به مردم و حتي مخالفان برجام بفروشد را تضعيف كرد.

پس گرفتن پروتكل اضافي ، كه به طور قانوني توسط پارلمان ايران به دولت ابلاغ شده است ، تنها يكي از نتايج اخير خروج واشنگتن از شوراي امنيت سازمان ملل و مسدود شدن آن است. تهران از سال 2017 متحمل خسارات اقتصادي زيادي شده است و هدف آن مستقيماً اعتبار نظام سياسي نه تنها توسط دولت بلكه از طريق افكار عمومي است. بنابراين ، تهران بر سياست “رفع تحريم ها ابتدا ، سپس مذاكره” اصرار دارد. زمان و شرايط لغو تحريم ها براي تصميم گيرندگان ايراني نقش مهمي دارد. تهران نتايج مطلوبي را از “صبر استراتژيك” در مقابل “سياست حداكثر فشار” مي خواهد.
با اين حال ، به نظر مي رسد كه فقط يك ماه و چند روز پس از روي كار آمدن ، دولت Jobbiden در همان مسيري حركت مي كند كه ترامپ به وي پيشنهاد داده است. بايدن با وعده هاي انتخاباتي به برجام بازگشت ، اما طبق دستورالعمل هاي تعيين شده توسط وزير خارجه سابق مايك پمپئو در دوره 12 ساله خود به دنبال بازگشت است. تفاوت سياست هاي دولت فعلي و سابق ايالات متحده در ديپلماسي فعالي است كه دولت ترامپ فاقد آن است. بايدن مي خواهد به شيوه تعامل خود با متحدان در جامعه بين المللي ، به ويژه در اروپا بازگردد و توافق نامه اي را درباره ايران تنظيم كند. به نظر نمي رسد كه در اين كار با هيچ مانع عمده اي روبرو شوم. سكوت اعضاي 1 5 و پشتيباني Troika اروپا براي قطعنامه ايالات متحده پيشنهاد شده به كميته فرمانداران FATF ، اقدام نظامي در نزديكي مرز عراق و سوريه پنجشنبه گذشته و اظهارات بايدن در مورد تهديدهاي تهران شرايط جديد قبل از ژانويه را بيان كرد ضمني. تفاوت هاي قابل توجهي وجود دارد. از همه مهمتر ، دولت بايدن آگاهانه از ايجاد شرايط عيني و ذهني لازم براي جداسازي ايران از جامعه جهاني برخوردار است. از يك سو ، وي با اتخاذ سياست “چوب و آب نبات” سعي در ايجاد اين باور در جامعه جهاني دارد كه خواهان حل مسالمت آميز مسئله هسته اي و ساير اختلافات با ايران است. از طرف ديگر ، با بهره گيري از نتايج فعاليت هاي نمايشي ، تهران را در معرض تهديد فشار قرار خواهد داد.

پس از اقدام نظامي عليه نيروهاي عراقي عليه نيروهاي عراقي در خاك سوريه ، پنج احتمال وجود دارد كه نيروهاي آمريكايي قطعنامه آمريكايي را كه در جلسه شوراي استانداران پيشنهاد شده است ، تصويب كنند. بايدن سياست هاي تهديد خود را به همان ميزان محدود مي كند. دومين؛ اين كشور در تلاش است تا پرونده را در ايران تأمين كند و به آن فرصتي مي دهد تا اقدامات قويتري انجام دهد.
آيا تهران مي تواند امنيت حادثه هسته اي و سياست اجماع سازي بايدن را مسدود كند؟ نتايج جلسه هيئت مديره چشم انداز را روشن مي كند. آنچه مسلم است تنش ميان تهران و واشنگتن و روند بازگشت به برجام مانند قدم گذاشتن بر لبه تيغ است. محمد جواد ظريف گفت: اعلام مصوبات هيئت مديره مي تواند باعث سردرگمي شود.