«نوشتا»ي جديد منتشر شد – گزارشگر يك

به گزارش گزارشگر يك ، يادداشت مدل محمد حسين را در ابتداي اين شماره خواندم. شاعر اتفاقاتي را رقم مي زند كه براي خود و مخاطبانش براي خود و مخاطبانش نامرئي است. البته اگر مخاطبان شما در درجه اول علاقه مند به مشاهده و خواندن متن هستند. اگر براي مشاهده متن نباشد ، هيچ خواني رخ نمي دهد.

اگر يك قطعه شعر بتواند مخاطب را به خود جلب كند و به دنياي دروني مخاطب برسد ، پس كامل است. بعضي اوقات شاعري فكر مي كند شعر خوبي است براي نوشتن. اين عمل در شعر اصل شكست شعر است. اما اگر شعر در شعر بجوشد ، خودش را نشان دهد و آنچه را كه به روش و زبان خودش مي بيند بنويسد ، مي تواند به خلق شعر برسد. زيرا آنچه او مي بيند فقط در چشم او آشكار مي شود نه در ديگران ، و ما به وضوح مي دانيم كه همه متفاوت هستند. زيرا حتي اگر آنچه مي بينيد قرمز است ، قرمز مانند هر رنگ ديگري طيف متفاوتي دارد و هر يك از آنها وضعيت خاص خود را تحت تأثير قرار مي دهند. او وقتي آنها را مي بيند ، آن را دارد. مانند رژگونه يا رژگونه.

شاعر در دنيايي كه زندگي را مي شناسد ، مي بيند ، مي بيند ، مي فهمد و تجربه مي كند ، هر روز كشف و گاهي شكار مي كند. با اين حال ، در شعر ، او كلمات خود را به گونه اي بازي مي كند كه سخنان خود را به حرف مخاطب تبديل كند. منظور من اين است كه بايد بين شاعر و مخاطب درك متقابل وجود داشته باشد و اين همان چيزي است كه ياوران گوارا يكديگر را درك مي كنند تا با رسيدن به يك پيوند واحد بين شاعر و مخاطب اين اتفاق بيفتد.

اعراب بخشي از شعر را ترانه آواز مي خوانند ، اما معناي آن فقط شكل و شمايل قصيده اي نيست كه ما آن را مي شناسيم ، بلكه هدف لازم براي شعر را در نظر مي گيرد. آيا شما سعي نداريد شعر بنويسيد؟ منظور من از منظومه شعر نيست ، شعر را به كسي واگذار نكنيد كه چيزي داشته باشد كه خود هدف شعر باشد ، قصد شعر مي تواند ساختار شعر ، نحوه تركيب كلمات و در آخر منطق ديدن و درك چيزي باشد. وجود دارد. قبلاً هرگز نديده ايم.

در اين شماره شعر اين شاعر به همراه 27 شعر به همراه يادداشتي درباره شاعر آريا آرياپور كه راه را پيموده بود منتشر شد.

«نوشتن» شماره 44 با قيمت 10 هزار تومان منتشر شد.

انتهاي پيام